Jaren geleden had ik met een huisgenoot uit mijn studentenhuis een raar spelletje. We gingen vaker samen naar de Appie Heyn. Wanneer we iemand met een baard zagen, werd er “hee, een baardaap” gezegd. Uiteraard werd dit niet gewaardeerd door de drager van dit harig aanhangsel. Ik moet toegeven dat het ook een uiterst vreemd spelletje was.
Na enkele weken werd de gewraakte uitspraak ingekort tot “hee”, uiteraard nog steeds onder dezelfde omstandigheid. Niemand begreep waarom we daarvoor in de lach schoten.
Nog steeds kan ik baarden niet echt waarderen, hoewel ik de betreffende uitspraak al lang niet meer heb gebezigd. Wel heb ik een ander raar spelletje. Wanneer ik met een vriendin in de winkel ben en iemand pakt een Telegraaf uit het rek, heb ik de neiging aan mijn vriendin te vragen of we een Telegraaf nemen of een echte krant. Regelmatig spreekt het gezicht van de betreffende klant boekdelen.
